Instellingen met collecties cultureel erfgoed hebben diverse verplichtingen die samen gaan met hun missie. Meestal gaat het om het verwerven en ontsluiten van collecties, het ter beschikking stellen ervan aan de gemeenschap en het verzekeren van een goede bewaring.
Deze doelstellingen realiseren is dikwijls een evenwichtsoefening en leidt onvermijdelijk tot compromissen. De 2 extremen, onvoorwaardelijke terbeschikkingsstelling zonder beschermende maatregelen of het definitief onttrekken aan het publieke circuit in naam van een uitsluitende bewaring, zijn onaanvaardbaar.
Het bewaren van erfgoed is een complexe materie. Veel objecten bestaan uit verschillende materialen die elk, afhankelijk van hun eigenschappen en beperkingen, andere bewaaromstandigheden vragen. Het creëren van een efficiënte bewaring bestaat uit een combinatie van aangepaste ruimte, bewaaromgeving, opbergmeubilair en verpakkingsmateriaal.
In de praktijk is het bewaren van erfgoed steeds een zoeken naar de grootste gemene deler voor alle voorwerpen uit een collectie. Dit komt omdat we ook moeten rekening houden met de financiële beperkingen die elke instelling kent, al mag deze beperking geen alibi zijn om bewaring te verwaarlozen of te minimaliseren.
Bewaren gaat hand in hand met ontsluiten en openbaar maken, want laten we realistisch zijn, wie niet bewaart heeft op korte of lange termijn ook geen collecties meer om openbaar te maken of ter beschikking te stellen van onderzoekers en publiek. En dit is niet de bedoeling.
In deze rubriek willen we dan ook op termijn helpen om richtlijnen te formuleren voor bewaring gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek. Niet alleen de bewaaromstandigheden, maar ook aangepast meubilair en verpakkingsmateriaal willen we hier onder de loep nemen.